De frustratie en boosheid n.a.v. het bericht ‘Onderwijzer pakt pestkop bij arm en wordt geschorst’

IMG_2771.JPG

Onderwijzer pakt pestkop bij arm en wordt geschorst

Plotseling realiseerde ik me weer hoe kwetsbaar we zijn als leerkrachten. Twee dagen geleden had ik nog een gesprek gevoerd met een jonge mannelijk ‘bijna’ leerkracht, die vertelde dat een studiegenoot beticht was van onzedelijk gedrag omdat hij door de meisjeskleedkamer een ice pack ging halen voor een leerling met een blessure. Hij nam zonder na te denken de kortste weg en kwam daar een meisje tegen dat naar het toilet was gegaan tijdens de gymles. Het meisje uit groep 8 had thuis verteld dat hij aan haar had gezeten. In werkelijkheid was het de ‘onbeantwoorde liefde’ voor de jonge stagiair die haar tot deze uitlatingen had gedreven. Gelukkig kwam de waarheid snel boven tafel, maar toch, het zette het team van die school wel weer even met de beiden benen op de grond.

Als een olievlek
Het voorval en de reacties van meisjes uit groep 8 op het incident van zijn studiegenoot, maar ook op zijn persoon, maakten heel veel indruk. Het had de ‘bijna’ leerkracht zo onzeker gemaakt, dat hij twijfelde zijn opleiding af te ronden.
De Sociale Media was daar ook debet aan. Een bijbaantje als fotomodel en wat foto’s van een avondje uit, achtervolgden hem en de bijbehorende posts op Facebook werden veelvuldig gedeeld. Het had aardig wat energie gekost om gesprekken met ouders van de groep 8 leerlingen te voeren, de Facebookberichten te laten verwijderen en te reflecteren op zijn eigen gedrag.
Het was zeker niet een verhaal dat op zichzelf stond. En het overkwam hem niet omdat hij niet goed genoeg zou zijn voor het beroep van leerkracht. De jongen had ook bij ons op school zijn stage gedaan en was een zeer betrokken en competente aankomende leerkracht.

Twitter
En dan open je op zaterdagmorgen je Twitter en zie je het bericht voorbij komen van een leraar die geschorst is, omdat hij een pester bij de arm had gepakt. De verontwaardiging was groot en het bericht werd vele malen geretweet. In mijn reactie noemde ik leerkrachten ‘loslopend wild’ en gaf ik aan dat mijn respect voor leerkrachten met de dag groeide.
Hoe was het in godsnaam mogelijk?
Zijn we nu toch echt met z’n allen de weg kwijt?
Hoe zorg je ervoor dat mensen nog egoïstischer en individualistischer worden?
Als dit soort voorvallen, waar een leerkracht op komt voor iemand die gepest wordt en dan vervolgens weggezet wordt als …… !
Ja als wat eigenlijk? In ieder geval als iemand die iets echt helemaal fout had gedaan. Hij moest immers ook nog een excuus maken aan de jongen die hij wat stevig bij de arm had gepakt. Als schoolleider, die dagelijks de berichten las over pesten en de consequenties daarvan, snapte ik er werkelijk helemaal niets meer van.
Er moesten protocollen gemaakt worden en methodes verplicht worden ingevoerd, maar betrokkenheid en initiatieven van leerkrachten werden op deze manier toch in ‘de kiem gesmoord’. Waar we binnen het onderwijs aangesproken werden op het feit dat we te weinig doen aan pestgedrag, werd een ingrijpen van een leerkracht op deze manier afgestraft?
Had ie niet beter zus of zo?
Was het niet beter geweest om langer in gesprek te gaan?
Moest hij de pester echt vastpakken?
Als ie het zo gedaan zou hebben…..?
‘Ja, as is verbrande turf.’ zei mijn oma altijd.
Misschien is het goed om je te realiseren dat we ook maar gewone mensen zijn met hun eigen reacties en emoties.
Maar ik geef je op een briefje dat als we op deze manier met onze leerkrachten om blijven gaan, we straks geconfronteerd gaan worden met een groot probleem.
Waar veel ouders steeds meer moeite hebben met de opvoeding van hun kinderen, er steeds meer kinderen met speciale zorg en/of gedragsproblemen samen in een groep zullen zitten, zal de leerkracht toch echt het respect moeten krijgen, die hij/zij verdient en nodig heeft.
Doen we dat niet dan zullen steeds meer jongeren kiezen voor een loopbaan buiten het onderwijs of het onderwijs verlaten.

Kinderen hebben en zijn de toekomst!
Laten we dan ook eens wat zorgvuldiger omgaan met hun begeleiders naar deze toekomst?

Karin Donkers @kardonsch
Schoolleider op een school voor
OntwikkelingsGericht Onderwijs

Update. Op maandag 17 maart kwam o.b.s. West met onderstaande persbericht en eis tot rectificatie van het AD.

7 reacties op “De frustratie en boosheid n.a.v. het bericht ‘Onderwijzer pakt pestkop bij arm en wordt geschorst’

  1. Hoi Karin,

    Mooi stuk met een wrange nasmaak: de docent heeft zijn excuses moeten maken, het OM en de directeur zijn tevreden. Zal hij een volgende keer ook ingrijpen of zal hij zich inhouden…ik vind dat naar aanleiding van dit voorval en jouw blog wel een brede maatschappelijke discussie op gang mag komen.
    We laten allemaal ‘Spijt’ op de scholen zien, maar een voorval in de praktijk kan niet rekenen op steun. Heel verkeerd signaal naar zowel ouders als leerlingen als maatschappij.

  2. Helemaal met je eens. Ik begrijp die directeur niet, zo geef je blijk van weinig vertrouwen in je mensen. Ik heb gisteren met een collega hier ook discussie overgehad en waren het met elkaar eens. Hier ligt een taak voor ons inde communicatie naar ouders.

  3. Pestkoppen hun gang laten gaan? Nooit van mijn leven. Vastpakken en verwijderen hoort bij de normale gang van zaken als kinderen niet willen luisteren. Het lijkt me daar op school een groter probleem en zeker als er meerdere kinderen (en oudere kinderen) betrokken zijn.

  4. Het heeft alles te maken met normen en waarden…vroeger kregen pestkoppen gewoon een draai rond hun oren…punt uit..verder geen discussie…maar wanneer ben je een pestkop…

  5. Als ik dan toch excuses aan zou moeten bieden, dan had ik dat joch een enorme rotschop verkocht. Tenminste een reden tot excuus (sorry dat ik niet harder kon). Wat is het overigens een slappe zak van een hoofd dat hij niet achter zijn leerkrachten durft te staan.

Geef een antwoord

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.